Pojęcie wynalazku nie zostało zdefiniowane ani w przepisach polskiego ustawodawstwa patentowego, ani też w ramach umów międzynarodowych i ustawodawstw obowiązujących na terytorium RP. Można więc przyjąć założenie, że wynalazkiem jest każda myśl innowacyjna. Tym niemniej definicja wynalazku na który może zostać udzielony patent została już precyzyjnie określona przez ustawodawców. W tym kontekście wskazać należy za polską ustawą Prawo własności przemysłowej, iż patenty są udzielane na wynalazki, które są przede wszystkim nowe, ponadto posiadają odpowiedni poziom wynalazczy oraz nadają się do przemysłowego stosowania. Przy czym podkreśla się, że wskazane powyżej warunki muszą być spełnione równocześnie. W praktyce oznacza to, że choćby rozwiązanie według wynalazku było nowe, jednak nie spełniałoby wymogu poziomu wynalazczego, tzn. nie rozwiązywałoby dodatkowego problemu technicznego czy nie wprowadzałoby istotnego ulepszenia do już znanych rozwiązań z tej dziedziny, nie zostanie ono opatentowane. Patentem nie mogą zostać objęte również rozwiązania, które mimo swojego nowego i wynalazczego charakteru, nie nadają się do przemysłowego stosowania.
Ustawodawca w kolejnych artykułach ustawy pwp wyjaśnia, jakie wymogi powinno spełniać rozwiązanie, aby mogło zostać uznane za nowe, wynalazcze i nadające się do przemysłowego stosowania.
NOWOŚĆ – rozwiązanie uważa się za nowe, jeżeli nie jest ono częścią stanu techniki. Przy czym za stan techniki uważa się wszystko to co przed datą zgłoszenia wynalazku do ochrony patentowej zostało udostępnione do wiadomości powszechnej w jakikolwiek sposób.
POZIOM WYNALAZCZY – rozwiązanie uważa się za posiadające poziom wynalazczy, jeżeli nie wynika ono dla znawcy, w sposób oczywisty, ze stanu techniki.
PRZEMYSŁOWA STOSOWALNOŚĆ – rozwiązanie nadaje się do przemysłowego stosowania, jeżeli według rozwiązania może być uzyskiwany wytwór lub wykorzystywany sposób, w rozumieniu technicznym, w jakiejkolwiek działalności przemysłowej.
źródło zdjęcia: www.sxc.hu